Να φασκιώσω μέσα στα σπάργανα της ψυχής μου τούτο το ξημέρωμα
να το ποτίσω με γουλιές ζωής που ρέουν μες στις φλέβες μου
ν’ ακουμπήσω το κορμί του με την ανάσα μου και το χάδι μου να γίνει άγγιγμα ζωής
να ζεστάνω με τη θράκα των ονείρων μου τούτο το ξημέρωμα για να μπορεί ν’ αντέξει τα κρύα χέρια του χειμώνα!
Να γίνει θάνατος η προσμονή του και το ξημέρωμα η αλήθεια μας που δεν θα μπορεί καμιά παγωνιά να μας τη σβήσει…
Καλημέρα από την πανέμορφη Ναύπακτο!
Γεωργία Δούνη
